Jakie są najbardziej typowe cechy komunikacji społecznej dzieci z zaburzeniem ze spektrum autyzmu?

Komunikacja niewerbalna

• brak rozwoju komunikacji niewerbalnej;
• przesunięcie w czasie pojawiania się form komunikacji niewerbalnej;
• zahamowanie rozwoju komunikacji niewerbalnej;
• regres;
• zaburzenia rozumienia komunikatów niewerbalnych:
  1. brak lub ograniczona umiejętność odczytywania wyrazów z twarzy
  2. brak lub ograniczona umiejętność rozpoznawania emocji i intencji innych osób
  3. brak lub ograniczona umiejętność odczytywania gestów
  4. trudność w rozumieniu potrzeb innych ludzi
• zaburzenia nadawania komunikatów niewerbalnych:
  1. rzadkie komunikowanie się za pomocą spojrzenia/ ograniczony lub nietypowy kontakt wzrokowy
  2. brak lub ograniczone wyrażanie komunikatów mimiką
  3. brak lub ograniczenie uśmiechu społecznego
  4. brak lub trudność w tworzeniu wspólnego pola uwagi
  5. brak lub rzadkie potakiwanie/kręcenie głową na znak zgody/negacji
  6. brak lub ograniczone używanie gestów, w tym gestu wskazywania palcem
  7. brak lub rzadkie reakcje na komunikaty niewerbalne innych osób
  8. zaburzenia prozodii o różnym nasileniu (mowa monotonna, skandowana, zmienne tempo, nieprawidłowa intonacja i akcent; nieustabilizowana skala głosu i natężenie – głos nienaturalnie wysoki lub niski).

Komunikacja werbalna:

• brak rozwoju mowy czynnej;
• zahamowanie rozwoju mowy;
• regres mowy;
• zaburzenia rozumienia komunikatów werbalnych (różny stopień nasilenia):
  1. trudności ze zrozumieniem funkcji komunikowania się;
  2. brak reakcji bądź opóźniona reakcja na bodźce kierowane bezpośrednio do dziecka;
  3. trudność w zrozumieniu znaczenia metafor;
  4. uboższy w porównaniu do dzieci w normie słownik czynny;
  5. wypowiedzi dysgramatyczne;
  6. niższa niż u dzieci w normie aktywność w nadawaniu komunikatów werbalnych;
  7. spontaniczne komunikowanie się często ograniczone do wyrażania własnych potrzeb np. otrzymania jakiejś rzeczy;
  8. rzadsze niż u dzieci z innymi trudnościami w rozwoju mowy inicjowanie i podtrzymywanie dialogu;
  9. brak lub rzadkie komunikowanie się w celu dzielenia doświadczeń, zainteresowań ( np. chwalenie się swoją pracą).